Tegoroczne rekolekcje wielkopostne w Watykanie
prowadził Kardynał Gianfranco Ravasi. Po zakończeniu rekolekcji
ówczesny papież Benedykt XVI podziękował Rekolekcjoniście oraz swoim
współpracownikom z Kurii Rzymskiej. Oto słowa Benedykta XVI:
„Na zakończenie tego tak bardzo duchowo intensywnego tygodnia
pozostaje tylko jedno słowo: dziękuję! Dziękuję wam za tę zasłuchaną
wspólnotę modlitewną, która mi towarzyszyła w tym tygodniu.
Dziękuję, przede wszystkim Tobie, Eminencjo, za te tak piękne
„przechadzki” po wszechświecie wiary, po wszechświecie psalmów.
Byliśmy zafascynowani bogactwem,
głębokością, pięknem tego wszechświata wiary i jesteśmy wdzięczni,
gdyż Słowo Boże przemawiało do nas na nowy sposób, z nową mocą.
Tematem przewodnim tych rozważań była „Sztuka wiary, sztuka
modlitwy”. Przyszło mi na myśl, że teologowie średniowieczni
przetłumaczyli słowo „Logos” nie tylko jako „Verbum”, ale także jako
„ars”: „verbum” i „ars” można nawzajem zamieniać. Tylko przez te
obydwa słowa, zdaniem teologów średniowiecznych, ujawnia się całe
znaczenie słowa „Logos”. „Logos” jest
nie tylko rozumem matematycznym: „Logos” ma serce, „Logos” jest
także miłością. Prawda jest piękna, a prawda i piękno łączą się ze
sobą: piękno jest pieczęcią prawdy.
A mimo to, wychodząc od Psalmów i naszego codziennego doświadczenia
zdecydowanie podkreśliłeś, Eminencjo, że słowu „bardzo dobre”
szóstego dnia – wyrażonemu przez Stwórcę nieustannie zaprzecza zło
tego świata, cierpienie, zepsucie. Tak jakby zło usiłowało
nieustannie zanieczyścić stworzenie, aby przeciwstawić się Bogu i
sprawić, żeby nie można było
rozpoznać Jego prawdy i piękna. W świecie tak bardzo naznaczonym
również złem „Logos”, odwieczne piękno i odwieczna „ars”, musi się
jawić jako „caput cruentatum” - wcielony Syn, „Logos” wcielony i
zwieńczony koroną cierniową. A mimo to właśnie jest tak: w tej
cierpiącej postaci Syna Bożego zaczynamy dostrzegać najgłębsze
piękno naszego Stwórcy i Odkupiciela; możemy, w ciszy „nocy ciemnej”
mimo wszystko słuchać Słowa. Wiara zaś jest niczym innym, jak w
ciemności świata dotykaniem Bożej ręki i w ten sposób, w ciszy
słuchaniem Słowa, widzeniem miłości.
Eminencjo, dziękuję za wszystko, a my nadal wychodźmy na kolejne
„przechadzki” po tym tajemniczym wszechświecie wiary, abyśmy byli
coraz bardziej zdolni do modlitwy, głoszenia, świadczenia prawdy,
która jest piękna, która jest miłością.
Na końcu, drodzy przyjaciele, chciałbym podziękować wam wszystkim, i
to nie tylko za ten tydzień, ale za minione osiem lat, w ciągu
których nieśliście wraz ze mną, z wielką kompetencją, miłością,
wiarą, ciężar posługi Piotrowej. Trwa we mnie ta wdzięczność i choć
teraz kończy się zewnętrzna widzialna komunia - jak powiedział kard.
Ravasi - to pozostaje bliskość duchowa, pozostaje głęboka jedność w
modlitwie. W tej pewności idziemy naprzód, pewni zwycięstwa Boga,
pewni prawdy piękna i miłości. Dziękuję wam wszystkim.”
opr.